دکتری فلسفه و کلام اسلامی و استادیار دانشگاه امام صادق(ع
چکیده
تنزیه واجب‌الوجود نسبت به ممکنات و نقائص آنان که برگرفته از آموزه‌های دینی محسوب می‌شود، از مهم‌ترین دغدغه‌های خداشناسی حکمای مسلمان است. در این میان ابن‌سینا دیدگاهی تنزیهی‌تر از دیگر حکما از جمله (ملاصدرا) دارد. او به جدایی خداوند از عالم معتقد است. بنا به اعتقاد او، اختلاف میان خداوند و ممکنات به حدی است که وی از آن به «تباین» یاد کرده است. منشأ تنزیه خداوند را باید در مبادی وجودشناختی مشترک شیخ‌الرئیس با دیگر حکما و ریشه‌های جداانگاری واجب از ممکنات را می‌‌باید در نگاه خاص وی جستجو کرد. مباحث او در الهیات عام و نظریه‌پردازی‌های وی در مباحثی چون وجود و ماهیت، واجب و ممکن و ویژگی‌های آ‌ن‌ها را می‌توان زمینه‌ساز تنزیه خداوند دانست. اما آنچه باعث نگاه تنزیهی‌تر ابن‌سینا نسبت به سایرین شده است، نگاه کثرت‌گرایانه او به عالم موجود و عدم پذیرش تشکیک خاصی است. در چنین نگاهی خداوند، جدا و متمایز از دیگر موجودات است. در مقاله حاضر ابتدا به مبادی مشترک ابن‌سینا با دیگر حکما در ارائه نگاهی تنزیهی به خداوند پرداخته می‌شود و در ادامه دلایل شکل‌گیری رویکردی تنزیهی‌تر ابن‌سینا نسبت به خداوند مورد توجه قرار گرفته است.
', './data/ap/coversheet/591519729945.jpg'))